ankara

• adını gördüğüm anda kalbimde bir sızı oluşuyor. çok seviyorum, çok özlüyorum.
  
  bu şehirde tanıdığım hiç kimse yokken de aynı şekilde seviyordum ve özlüyordum. "ankara'nın çok tatlı bir ruhu var." dediğimde hissettiklerimi hissedemeyenlerin olmasını ilk başta şaşkınlıkla karşılıyor ve hislerimi açıklamaya, anlatmaya çalışıyordum. artık gülümseyip geçiyorum. bazı durumları/duyguları açıklamak mümkün olmaz; sadece öylece oluverirler, o kadar.
  
  tanım: kendimi bulduğum şehir.