geceye bir şiir bırak

• çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm
  bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ
  sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
  nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
  zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar
  dursam ölürüm paramparça olur dünya
  çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm
  uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir
  bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna
  tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için
  gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak
  (gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu
  unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)
  bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor
  kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri
  bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda
  üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum
  ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım
  bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte
  çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan
  bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer
  okyanus diyelim istersen ya da sen söyle
  batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum
  upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken
  gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde
  ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su
  çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç
  gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı
  (soluğunun elma kokması bundandı belki)
  bir elma kokusuna tutundum düşerken
  sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
  nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
  çocuksun sen, çocuğumsun
  (bkz: ahmet telli)
  
  bir şiir olsun için söylemiyorum, ama ellerin fesleğen kokardı.